چگونگی مدیریت روابط بین پرستار نوزاد و نوزاد
پرستار کودک کسی است که در انجام امور شخصی کودک، کارهای روزانه منزل، نگهداری و تربیت کودک متخصص است. و غالباً در زمانی که کودک تنهاست و نیاز به مراقبت دارد، در غیاب خانواده از کودک پرستاری می کند.
برای برقراری مدیریت دوستانه و صحیح بین پرستار و کودک، والدین نقش بسزایی دارند. باید توانایی برقراری یک ارتباط دو طرفه ی مطمئن را با پرستار داشته باشند، با پرداخت به موقع حقوق و مزایا تلاش کند تا پرستار را بیشتر به کار خود علاقمند سازند.
تجربه پرستاری از نوزاد با پرستاری از کودک متفاوت است زیرا این دو گروه نیازهای متفاوتی دارند. طبیعی است که مراقبت از نوزاد، نیازمند دقت و تجربه بالایی است.
وظایف پرستار نوزاد مشخص است و یا از طریق نگارش شرح وظایفش و صحبتهای والدین روشن شده است. اما این وظایف بسته به شرایط هر خانواده متغیر است.
در برخی موارد، طبق توافق بین پرستار با خانواده کودک، اموری از قبیل آشپزی و نظافت منزل که خارج از مسئولیت های پرستار است را نیز انجام می دهد.
پرستاران با سن بیشتر مناسب رده سنی خردسالان و نوزادان هستند و پرستاران جوان مناسب مراقبت از کودکان بالای ده سال هستند.
لمس اولین سیستم حسی دست که در نوزاد کامل می شود و ارتباط اولیه بین نوزاد و والدین و مراقبین را به وجود می آورد. پرستار نوزاد می داند که برای بهینه شدن روابط بین خود و نوزاد باید از این قدرت عظیم به درستی استفاده کند. لمس را تکلم بی صدای نوزاد می دانند که ازاین راه یک ارتباط غیر کلامی – فیزیولوژیکی را بین خود و پرستارش برقرار می کند. در نتیجه این کار، گیرنده های حسی لامسه در پوست فعال شده و روند تجزیه و تحلیل آن در مغز به وجود می آید.
پرستار با دانستن این موضوع در تقویت رابطه طفل می کوشد. ماساژ اثرات مفیدی بر وزن گیری، خواب راحت رشد مغزی، تغذیه بهتر، کاهش سطح بیلی روبین و ابتلا به زردی، ارتقا سیستم ایمنی، کاهش درد برقراری پیوند عاطفی، کاهش ابتلا به عفونت، و کاهش مدت ماندگاری نوزادان بیمار در بیمارستان می شود.
اولین گزینه ای مدیریتی که پرستار بعد از برقراری ارتباط عاطفی باید بداند، استفاده از ماساژ برای تقویت و تحکیم این رابطه است. از ماساژ بعنوان بخشی از مراقبت های پرستاری در جهت مدیریت بهتر تعاملات بین پرستار و نوزاد می توان ذکر کرد.
چند نکته که باید پرستار در مدیریت رابطه با کودک باید در نظر داشت:
- شناسایی عوامل سببی در همیاری
صحبت با والدین و درک نگرانی و موقعیت آنها، برای تدوین طرح مناسب مدیریت روابط می تواند موثر باشد. پرستار باید از تعامل والدین و فرزندان آگاه باشد، شیوه پاسخ والدین به بچه ها، تعیین کننده مراحل رشد و تکامل بچه است- هم چنین اطلاع از ارتباط بین والدین، منابع مالی و حمایتی خانواده، استرس های مالی و تأثیرات منفی آن و چگونگی رفع مشکلات توسط آنها آگاه بوده و بتواند همیاری و مشارکت کند. والدین ممکن است به قدر کافی پخته و با تجربه نباشند، پرستار باید بتواند رابطه ی دوسویه با والدین و کودک را مدیریت کند.
سطح مهارت و زمینه فرهنگی آنها را بشناسد.
- بهبود رفتاری نوزاد
هر کودکی با خلق و خوی مخصوص خود به دنیا می آید که روی ارتباطش با مراقبین تاثیرگذار است و اگر پرستار بکوشد تا اینها را تشخیص دهد می تواند به والدین و مدیریت رفتار خودش کمک کند.
والدین اغلب در مورد توانایی های فرزند خود دچار سؤء تفاهم هستند، دادن اطلاعات صحیح، در تعدیل و اصلاح محیط موثر است. بطور مثال فراهم کردن محیط خانه بطوریکه بچه بدون محدودیت بازی کند و به نیازهای ذاتی خود پاسخ دهد. پرستاران باید تکنیک های مراقبتی و شیوه های تربیتی یکنواختی را برای نوزادان بکار برند.
- ایجاد رابطه پرستاری- مددجویی
ایجاد یک محیط یکنواخت، گرم، آموزشی و غیر قضاوتی و حمایتی می تواند به سازگاری بیشتر بین کودک و والدین و مراقبین بیانجامد. بعضی اوقات مراقبین باید والدین را در بازیهای کودکانه شرکت داده و حمایت بیرونی، همدلی و سازش را به کودک نشان دهند.
بازی با نوزاد، در شناخت بهتر والدین از خود و فرزندشان نقش بسزایی دارد.
- حمایت از پیوند والدین
مراقب در روز باید با برقراری تماس تلفنی حتی بدون کلام با والدین، نشان دادن عکس های پدر و مادر به کودک به تحکیم پیوند عاطفی بین کودک و والدین اهتمام ورزد.
در پایان متذکر می شویم که یک پرستار با تجربه و آگاه می تواند مدیری مناسب در تقویت رفتار بین خود و والدین و کودکان باشد بطوریکه رابطه پدر و مادری را هم قوی و با محبت برای کودک شکل دهد و خود نیز رابطه ای سالم و عاری از مشکل با کودک بسازد، بعضی از مادران از این که فرزندشان رابطه ی بهتری با پرستار دارد، رنج می برند، این مسئله هم باید با مدیریت صحیح پرستار و برقراری روابط مشارکتی با مادر برطرف گردد.